صبر نکردن های ما

گردو را که بکاری، چهارسال بعد گردویِ درشت و روغنی نصیبت می شود.
ریحان هم که بکاری، دو سه بار باید برداشت کنی تا بشود آن ریحانی که دلخواه توست.
همه چیز در زندگی همین است؛ بقول قرآن همه چیز "اجل" و زمان پخت دارد.
زودتر زولبیا را از تنور در بیاوری خمیر است، باید صبر کنی تا وقتش بشود.
عشق هم از همین مقوله است؛ اگر گدایی اش کنی، اگر بی صبری کنی و اگر زودِ زود بخواهی مصنوعی بسازی اش، مدام به در بسته خواهی خورد و آخر دلخسته و سرد شده چیزی برایت نمانده تا آن عشق حقیقی که کائنات برایت تدارک دیده را پذیرا باشی.
اما اگر صبور باشی، به آنچه الان برایت حیاتی و زیرساختی است فکر کنی و ما بقی را رها کنی* خودش می آید. می آید و آنوقت تازه و دسته اولش طعمی دارد که تا زنده ای از زیر زبانت نمی رود.
امیدوارم از این حرف ها بهره ای بگیری و تا رسیدنش صبوری کنی.
* امیرمومنان که درود خدا بر او باد فرمود: اطلب ما یعنیک و دع ما لا یعنیک که ترجمه اش همانی است که در متن آمده.
پ.ن: نگاره ثبت شده در روزی از زمستان ۱۴۰۲، تهران
#عشق
#امید